Vroege interventie met ozanimod resulteert in controle van de ziekteactiviteit van multiple sclerose (MS) die behouden blijft bij langdurig gebruik. Of de effectiviteit op de lange termijn verschilt tussen patiënten met verschillende graden van ziekteactiviteit is onbekend. Tijdens EAN 2024 presenteerde prof. Patrick Vermersch (University of Lille, Frankrijk) resultaten uit de open-label extensiestudie DAYBREAK, waarin de werkzaamheid van ozanimod op lange termijn werd beoordeeld op basis van het aantal relapsen gedurende de voorgaande fase III-studies.1
Ozanimod is een sfingosine-1-fosfaat receptormodulator en is goedgekeurd voor de behandeling van volwassen patiënten met ‘relapsing’ MS (RMS).2 Twee fase III-studies (SUNBEAM en RADIANCE RMS) toonden aan dat de behandeling met ozanimod goed werd verdragen en resulteerde in een klinisch betekenisvolle verbetering van de ziekteactiviteit, waaronder relapsen en MRI-laesies, vergeleken met interferon β-1a (IFN).3,4
Patiënten kregen na het afronden van een van deze studies de mogelijkheid om ingeschreven te worden in de open-label extensiestudie DAYBREAK.5 Het doel van de DAYBREAK-studie was om de werkzaamheid en veiligheid van ozanimod op de lange termijn (6-7 jaar) te analyseren en te vergelijken tussen de subgroepen van patiënten die 0, 1 of ≥2 relapsen doormaakten tijdens de SUNBEAM en RADIANCE RMS-studies.
In fase III-studies SUNBEAM en RADIANCE RMS werden volwassenen met ‘relapsing remitting’ MS (RRMS) gerandomiseerd tussen behandeling met orale ozanimod (0,46 of 0,92 mg per dag) of intramusculair IFN (30 μg per week) voor ≥12 maanden in SUNBEAM of 24 maanden in RADIANCE. Hierna kwamen de deelnemers in aanmerking voor de open-label extensiestudie DAYBREAK, waarin alle patiënten behandeld werden met ozanimod (0,92 mg per dag).
De primaire uitkomstmaten waren de klinische en radiologische uitkomsten vanaf het begin van de hoofdstudies tot maand 60 van de extensiestudie bij patiënten die 0, 1 of ≥2 terugvallen hadden tijdens hoofdstudies. Een belangrijke secundaire uitkomstmaat was de jaarlijkse relapsfrequentie (‘annualized relapse rate’, ARR).
In totaal werden 2.257 patiënten geïncludeerd in de open-label extensiestudie. De mediane tijd van blootstelling aan ozanimod was 60,93 (0,03-81,54) maanden.
Patiënten in alle relapsgroepen die van IFN naar ozanimod overstapten in de extensiestudie, hadden numerieke afnames in het gemiddelde aantal gadolinium aankleurende en nieuwe en/of groter wordende focale T2-laesies. Dit effect bleef behouden tot maand 60. Het aantal laesies bij patiënten die in zowel de hoofdstudies als de extensiestudie met ozanimod werden behandeld, bleef laag tot maand 60 in alle relapsgroepen.
Patiënten die tijdens de hoofdstudies 1 of ≥2 relapsen hadden, ervoeren tijdens de extensiestudie numerieke afnames in de aangepaste ARR. Dit was het geval bij de patiënten die van IFN overstapten op ozanimod, en de patiënten die continu met ozanimod behandeld waren. De patiënten die een relaps hadden tijdens de hoofdstudies, hadden in de extensiestudie een numeriek hogere aARR dan zij die in de hoofdstudies geen relaps hadden.
De fase III-studies SUNBEAM en RADIANCE RMS onderzochten de werkzaamheid en veiligheid van ozanimod ten opzichte van IFN bij patiënten met RRMS. In de open-label extensiestudie DAYBREAK werden patiënten langdurig behandeld met ozanimod.
De huidige analyse toont aan dat langdurige behandeling met ozanimod leidt tot een verbetering van de klinische- en MRI-uitkomsten, ongeacht het aantal relapsen dat de patiënt ervoer tijdens de hoofdstudies. De aangepaste ARR’s waren numeriek hoger bij patiënten die een relaps hadden tijdens de hoofdstudie, wat suggereert dat patiënten die in een vroeg stadium van de ozanimodbehandeling een relaps krijgen gemonitord moeten worden om eventuele aanhoudende ziekteactiviteit te identificeren.
Referenties
Naar boven
