Subduraal hematoom

Ziektebeeld

Een subduraal hematoom is een bloeduitstorting in de ruimte tussen het harde hersenvlies (dura mater) en het spinnenwebvlies (arachnoidea). Hematoom is de medische term voor bloeduitstorting, "sub" betekent onder en “duraal” betekent het hersenvlies.

De bloeduitstorting zit dus binnen de schedel, maar aan de buitenkant van de hersenen. Er bestaan twee vormen: een acute en een chronische vorm.

Symptomen

Een subduraal hematoom hoeft geen klachten te geven. De ernst van de klachten is afhankelijk van hoe groot de bloeduitstorting is en waar deze zich bevindt. Klachten beginnen vaak mild, maar kunnen in de loop van de tijd (weken tot maanden) toenemen. Veelvoorkomende symptomen zijn:

Hoofdpijn
Misselijkheid of braken
Sufheid/slaperigheid
Traagheid
Concentratieverlies
Geheugenproblemen
Verwardheid
Gedragsveranderingen

Ook uitvalsverschijnselen zoals (eenzijdig) krachtsverlies van ledematen en spraakstoornissen komen geregeld voor. Daarnaast krijgen sommige patiënten last van epileptische aanvallen.

Oorzaak

De oorzaak van de bloeduitstorting is een beschadiging aan een ader die zich bevindt in de ruimte tussen het harde hersenvlies en het spinnenwebvlies, meestal als gevolg van een val of een klap op het hoofd. Deze ader gaat bloeden en door de bloeduitstorting treedt langzaam verdringing op van het onderliggende hersenweefsel. Dit geeft vervolgens geleidelijk aan steeds meer klachten.

Ouderen hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van een chronisch subduraal hematoom, omdat de ruimte waar deze aders zich bevinden groter is. Dit komt doordat de hersenen in de loop van het leven krimpen. De aders die zich in deze ruimte bevinden worden hierdoor makkelijker opgerekt en zijn kwetsbaarder. Andere risicofactoren zijn: regelmatig vallen, het gebruik van bloedverdunnende medicijnen en alcoholmisbruik.

Diagnose

Bij het vermoeden van een subduraal hematoom wordt een CT scan van de hersenen verricht. Een subduraal hematoom ziet er uit als een halve maan vormige ruimte met bloed rondom de hersenen. De bloeduitstorting zit vaak aan één kant van de schedel, waardoor de hersenen de andere kant op worden gedrukt. Soms bevindt de bloeduitstorting zich aan beide kanten van de hersenen. Op de CT scan kan ook de grootte van de bloeduitstorting en de mate van druk op de hersenstructuren worden bepaald.

Behandeling

Wanneer een patiënt geen (of nauwelijks) klachten heeft of de bloeduitstorting klein is, wordt vaak gekozen om af te wachten tot het lichaam de bloeding zelf opruimt. Als een patiënt bloedverdunnende medicatie gebruikt zal deze (tijdelijk) worden gestopt. Wanneer er wel ernstige symptomen zijn wordt gekozen voor een operatie. In dat geval zal de neurochirurg één of meerdere gaatjes in de schedel boren om zo de bloeduitstorting te verwijderen en de ruimte schoon te spoelen. Dit gebeurt onder plaatselijk of algehele verdoving. Een tijdelijke drain zorgt er daarna voor dat vloeistof de schedel kan verlaten. Deze drain wordt tijdens de opname in het ziekenhuis weer verwijderd. Over het algemeen herstelt iemand voorspoedig en herstellen de klachten geheel of grotendeels.

Na verloop van tijd wordt soms een controle CT-scan gemaakt om te kijken of de bloeduitstorting voldoende is opgelost.